بچه که بودیم می‌شنیدیم برای دیدن امام زمان (عج) باید خود را به آب و آتش زد. همیشه برایم سوال بود. آتش را می‌دانستم اما آب مگر چه ویژگی دارد؟ من بچه بودم و نمی‌فهمیدم. بزرگ‌تر که شدم در روایتی دیدم «کسی که در آب شهید می‌شود، اجر دو شهید را دارد.» هر کس اگر دوست دارد معنی این حرف را بفهمد، باید شب عملیات والفجر 8 را به خوبی لمس کند.
غواصی کار مشکلی است. خیلی ترس دارد. اگر کسی در آب مجروح شود دستش به چیزی بند نیست. نمی‌تواند یک گوشه دراز بکشد و پناه بگیرد. آن هم آب اروند که پر بود از کوسه. سرما و آتش دشمن را هم باید به آن اضافه کرد. آیا تا به حال دست زخمی تان را در داخل آب یخ برده اید؟ غواص باید عمیق‌ترین زخم‌ها را در آب سرد زمستان تحمل می‌کرد.
قبل از آغاز عملیات والفجر 8، بچه‌های اطلاعات عملیات، شب‌های سختی را پشت سر گذاشتند. ساکت و آرام تا خط دشمن شنا می‌کردند. زیر نور منور‌ها اگر سرشان را بالا می‌آوردند، نصف جمجمه‌شان را از دست می‌دادند!
بیرون آب، یک نفر مسئول زیپ لباس‌ها بود! می‌دانید چرا؟ آن قدر آب اروند سرد بود که انگشتان غواص یخ می‌زد و توان حرکت نداشت.
بعضی از غواص‌ها از سرما فک‌شان جابه‌جا می‌شد و کارشان به اورژانس می‌کشید.
شب والفجر 8 بود، بچه‌های موج دوم، وقتی به خاک دشمن رسیدند، می‌گفتند معبر، آسفالت شده بود. کدام لباس رنگ آسفالت است؟!
بچه های غواص یکی‌یکی روی زمین غلطیدند تا راه برای بقیه باز شود. آن‌ها آن‌روز جلوی گلوله ایستادند تا امروز ما روی پای خود بایستیم. «ان الذین قالوا ربنا الله ثم استقاموا» را آن‌ها تفسیر کردند. شهدا خیلی مرد بودند. امروز هم اگر این همه سراغ شهدا می‌آیند به خاطر آن است که از نامردی‌ها خسته شده‌اند...
"گفته‌هایی از مرحوم حجت‌الاسلام شیخ عبدالله ضابط"
نظرات شما عزیزان:
برچسب ها :
موضوع :
خاطرات شهدا , ,
